Soms kan een gesprek je nog heel lang bezighouden, bijvoorbeeld omdat je de afloop niet kent. Zo ook bij dit gesprek van een half jaar geleden. De jonge vrouw met wie ik sprak was zo enorm moedig en zo positief. Terwijl ze toch in een lastige situatie terecht was gekomen. En dan vraag ik me soms best af hoe het nu met haar gaat…

Ze was 21 en ze vertelde dat ze zeer christelijk en heel traditioneel was opgevoed. Het geloof was altijd sterk aanwezig in het gezin. Haar moeder zorgde voor de kinderen en haar vader bepaalde alles. “Welke opvoeding wij kregen, welke opleiding we moesten doen. Het voelde alsof je hele levenspad al voor je was uitgestippeld”, gaf ze aan.

Ze had het gezin als verstikkend ervaren en was er trots op dat ze er sinds twee jaar los van was gekomen. Ze woonde nu op zichzelf, stond op eigen benen en was daarmee als oudste een voorbeeld voor haar broertjes en zusjes. Ze verraste me met de aanvulling: “Maar ik bel eigenlijk voor iets heel anders”.

Een paar jaar geleden was ze verliefd geworden. Op een leuke jongen, ook uit een christelijk gezin. Dat was een fijne gedachte, want daardoor had haar vader er mogelijk minder moeite mee. Toch liep het anders, want net nadat ze op zichzelf was gaan wonen, bekeerde de jongen zich tot de islam. Ineens was hij overtuigd moslim, een verandering die voor haar soms moeilijk te bevatten was.

“En nu ben ik zwanger”, vervolgde ze haar verhaal. “Het was niet gepland en we wonen niet eens samen”. Ze was er ongelofelijk blij mee, dat was duidelijk te horen. Maar ze was ook verdrietig om wat haar vriend had gezegd. “Hij zei dat als ik het zou houden, dat we het islamitisch zouden opvoeden. Daar was geen twijfel over mogelijk. Hij heeft zijn standpunt ingenomen en ik moet nu verder maar kijken wat ik doe”.

Waarom ze belde met Alles Oké? Vooral om een keer haar verhaal te vertellen. Haar vriend wilde er niet over praten terwijl zij daar juist behoefte aan had. Verder wist nog niemand het. Ik luisterde…
Ik luisterde hoe ze woorden gaf aan haar gevoel en alles tijdens het gesprek op een rijtje zette. Ik gaf haar complimenten voor haar aanpak tot nu toe en haar vastberadenheid om met hem in gesprek te blijven.

“Fijn dat ik je alles kon vertellen”, gaf ze aan het einde van het gesprek aan. “Ik wist niet wat ik moest verwachten maar ik voel me opgelucht en het is super om te weten dat ik jullie altijd kan bellen”.