Jason over trauma

Soms moet een gesprek eerst even op gang komen, dat is natuurlijk niet gek. Een gesprek dat wij voeren met een jongvolwassene is anoniem. Je kent elkaar niet en toch bespreek je ingrijpende gebeurtenissen met elkaar.

In het gesprek dat ik enige tijd geleden voerde met een meisje, begon ze onwennig. “Ik weet niet waarom ik bel en ik weet ook niet wat ik je nu moet vertellen”, gaf ze aan. Ik gaf haar voorbeelden van gesprekken die wij voeren met jongvolwassenen. Ik vertelde dat wij als vrijwilligers soms alleen luisteren, en dat we ook kunnen meedenken over een eerste stap. “En we kunnen het ook eerst heel ergens anders over hebben en je vertelt natuurlijk altijd alleen wat jij wilt”.

Ze zei dat ze niet wist wat ze fijn zou vinden voor dit gesprek en er was ook niet echt een aanleiding waarom ze nu belde. “Hoe is je dag tot nu toe geweest?”, vroeg ik. Ze was gaan hardlopen, had al boodschappen gedaan en verder hoefde ze vandaag eigenlijk niet zoveel. “Wat moet ik verder doen vanavond, ik zit hier alleen en dan komt het allemaal naar boven”.

Het gesprek duurt 15 minuten voor ze vertelt wat haar eigenlijk dwarszit. Dat ze wat langer nodig heeft snap ik heel goed als je weet wat ze heeft meegemaakt. Het is ook heel begrijpelijk dat ze me eerst wil vertrouwen en gerust gesteld wil worden. Pas dan durft ze te vertellen.

Ze is jong uit huis geplaatst, woont in een pleeggezin, is vroeger misbruikt en ook ‘beschikbaar gesteld’ aan andere mannen. Ze heeft traumabehandelingen gehad en heeft moeite met mensen vertrouwen. Dat heeft ze al lang, maar het is extra lastig nu ze een vriend heeft. Ze vraagt zich steeds af of ze het goed doet, of hij de relatie oké vindt. Voor die onzekerheid is ze in therapie. Het doet haar goed om met het gesprek de informatie uit haar laatste therapiesessie te ordenen, geeft ze aan. Want het trauma zit diep en ze heeft er op zoveel verschillende momenten last van.

Wat vooral indruk op me maakte, is de reden dat ze dit gesprek fijn vond. Ze zei: “Ik vind het fijn dat ik het allemaal aan jou kon vertellen. Als ik aan andere mensen vertel dat ik dit heb meegemaakt, dan schrikken ze. Ze weten dan niet wat ze moeten zeggen en voelen zich rot. En dat komt door mij. Dan wil ik het voor hen goedmaken en dat hoeft bij jullie nu niet”. En dat klopt, bij ons kun je alles van je afpraten!

Gesprekken

Over Jason

Jason is 22 jaar en werkt sinds vier maanden bij de Alles Oké? Supportlijn. Hij studeert en woont in een studentenhuis. Over het werk bij de supportlijn zegt hij: “Over veel onderwerpen die voorbijkomen tijdens het werk praten we in het studentenhuis ook. Maar niet iedereen heeft natuurlijk iemand om mee te praten over wat je dwarszit. Daarom vind ik het gaaf om dit voor anderen te doen”.