Een paar weken geleden had ik een jonge vrouw op de chat. Geen idee hoe oud ze was. Ik denk jong, nog geen twintig misschien, ze woonde nog thuis typte ze. Ze wilde praten over haar relatie, ze had sinds een maand of vier een vriend. Hij had haar een keer bij de keel gegrepen, omver geduwd en iets naar haar gegooid, zo somde ze op. Ze had er al met vrienden over gepraat, vlak nadat het voor het eerst was gebeurd. Maar die gaven alleen maar aan dat ze moest stoppen met de relatie.

“Goed dat je komt chatten”, antwoordde ik op haar vraag wat ze hier mee moest, en “wat wil je zelf, waar heb jij behoefte aan?”. Ze wilde het niet uitmaken, omdat de relatie ook goede dingen had. Ze wilde dat hij haar vriend bleef, maar natuurlijk liever zonder het geweld. Ik bevestigde dat zo’n beslissing ook niet simpel is om te nemen. Ik merkte dat ze opgelucht was door mijn reactie.

“En ik moet ook beter mijn grenzen aangeven”, vervolgde ze het gesprek. Ik vroeg waarom ze dat zei en ze gaf aan dat ze daar al langer moeite mee had. Ze had er ook hulp bij gehad, om dat beter te leren. Haar vriend gaf haar steeds de schuld van het geweld. Het kwam omdat zij niet duidelijk was.

Ik typte “Jij bent niet verantwoordelijk voor het geweld”. In een relatie ben je natuurlijk wel verantwoordelijk voor de dynamiek, maar niet voor de acties van de ander. Daarom gingen we dieper in op het aangeven van grenzen. En waarom dat voor haar soms zo moeilijk is.

Dit gesprek is me bijgebleven, omdat we veel verschillende zaken hebben besproken. Zo vond ze wat hij deed zelf geen mishandeling, want hij sloeg haar toch niet? En hij wist ook niet beter, want hij had dit thuis zelf ook vaak meegemaakt. Ik gaf aan dat je bij fysiek geweld in een relatie aangifte kunt doen, maar dat ging haar in deze situatie te ver. En dat is natuurlijk ook aan haar. Ik ben me er altijd van bewust dat ik niet moet zeggen wat ik zelf in een situatie zou doen. Iedereen is anders en de omstandigheden zijn anders. Elk gesprek met een jongvolwassenen ga ik daarom heel open in en tast ik af wat de ander nodig heeft.

Tijdens het gesprek kwam ze zelf tot de conclusie dat ze beter haar grenzen moest aangeven. Niet om zijn gedrag goed te praten, maar om een prettige relatie te kunnen hebben. “Met hem, of anders met iemand anders”. Ze sloot het gesprek af met de mededeling dat ze haar eerdere hulpverlener ging benaderen. Ik heb haar heel veel succes en geluk gewenst.